งะยันนิกยวกตอง บุหลัน รันตี

9786166086188

ผมเดินขึ้นไปสุดเนิน แล้วหย่อนก้นนั่งลงบนพื้นกลางทางอย่างอ่อนแรง ความหวังเลื่อนลอย ความคิดสับสนว้าวุ่น ตัดสินใจไม่ถูก ห่วงเพื่อนๆ ก็ห่วง อาหารก็ไม่มีกินกันแล้ว นอกจากกินผักกูด ก็พอจะช่วยให้มีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอีกหน่อย ผมยกขวดน้ำขึ้นจิบ เหลือไม่ถึงครึ่งขวด แกะขนุนป่าลูกเท่ากำปั้นกินลูกหนึ่ง กินด้วยความหิวรสชาติเปรี้ยวนำ อร่อยสู้ต้นที่ชะนีแบ่งให้ไม่ได้ ฝืนกินไปอีกหลายคำจนหมดไปครึ่งลูกเริ่มเปรี้ยวจึงเก็บที่หลือห่อใส่ถุงพลาสติก ยัดใส่ช่องเล็กๆ ที่เป้หลัง จิบน้ำตามเล็กน้อย ดื่มมากไม่ได้ เดี่ยวน้ำหมด