เมษาลาตะวัน September’s Blue

บางส่วนจากในเล่ม

“การอยากเป็นส่วนหนึ่งของสถานที่สักแห่งหรือเป็นอันดับแรกของใครสักคน เป็นสิ่งที่ผมรังเกียจปนสมเพชตัวเอง เรามีชีวิตชั่วระยะหนึ่ง เก็บจำบางสิ่ง หลงลืมบางส่วน กระนั้นผมเอาแต่คิดว่าอยากสำคัญเพียงพอให้ใครจดจำ ทั้งรู้ว่าตัวเองจืดจางเพียงใด”

“มันคงจะง่ายกว่านี้หากผมอายุสักห้าขวบ ในวัยที่ยังไม่เข้าใจโลกและไม่มีความทรงจำมากพอให้หวงแหน และการเลี้ยงหมาสักตัวจะแทนที่ว่างในใจได้ทั้งหมด แต่ผมดันอายุสิบห้า ผมรู้จักโลกไม่มากแต่ก็นานพอ พอที่จะผูกพันกับสถานที่ที่เรียกว่า ‘บ้าน’ แม้จะมีความรู้สึกแปลกแยกเป็นครั้งคราว”

“ผมไม่ได้ปรารถนาความตายแต่ก็ไม่ได้ขยาดกลัวมัน บางทีการหายไปตลอดกาลอาจดีกว่าการอยู่อย่างหุ่นเชิด เล่นละครไปตามบทที่คนอื่นกำหนดให้ ผมไม่ใช่หุ่นหรือนักแสดง และไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น”

“ตะวัน ผมรู้ว่าเป็นเขา และจะเป็นเขาตลอดไปที่มอบความรู้สึกใกล้เคียงกับการมีที่ที่เป็นของตัวเอง มีบ้านอันอบอุ่นให้กลับ”

“ผมหวังอย่างคนสิ้นหวัง ว่าคุณก็จะพบตะวันของตัวเองเช่นกัน ”