จดหมายถึงกนกพงศ์ ขจรฤทธิ์ รักษา

รวมจดหมายจากนักเขียนถึงนักเขียน พ.ศ. 2544-2549  

การเขียนจดหมายเป็นงานเขียนประเภทหนึ่งที่แตกต่างจากงานวรรณศิลป์ประเภทอื่น เพราะตามปกติแล้วการเขียนจดหมายเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดระหว่างคนซึ่งสนิทสนมคุ้นเคยกัน ทั้งยังมีภูมิหลังคล้ายคลึงกันอีกด้วย ดังนั้นเองงานประเภทนี้จึงเต็มไปด้วยถ้อยคำที่กล่าวอย่างย่อๆ พอเข้าใจยิ่งกว่างานร้อยแก้วรูปแบบอื่น ในงานชนิดนี้มักจะเอ่ยอ้างถึงผู้คนและเหตุการณ์ต่างๆ โดยไม่มีการอธิบายหรือขยายความเพิ่มเติม อาจกล่าวได้ว่าในรูปแบบของงานประเภทจดหมายนี้ได้ถูกกลั่นกรองย่นย่อเป็นอย่างยิ่ง ทั้งมีลักษณะเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูงสิ่งเหล่านี้เองได้กลายเป็นปริศนาของคนนอกที่ไม่ได้ล่วงรู้ถึงเหตุการณ์และข้อมูลเฉพาะตัวเหล่านั้น

ด้วยเหตุที่จดหมายเป็นการโต้ตอบระหว่างบุคคล ในงานชนิดนี้จึงมักจะเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่างๆ ร่วมกัน ในจดหมายโต้ตอบชั้นดีนั้น ไม่เพียงแต่จะแสดงให้เห็นสภาพของความเป็นไปและความคิดความอ่านของผู้เขียนเท่านั้น หากยังสะท้อนให้เห็นสภาพการณ์และความคิดของอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งเขียนมาในจดหมาย จดหมายโต้ตอบคือบทบรรยายหรือความคิดคำนึงซึ่งสองคนมีร่วมกัน และผลัดกันสะท้อนแสดงออกมา

ทั้งคู่ต่างเป็นนักเขียน ต่างแสดงความคิดเห็นต่องานเขียนของตนและอีกฝ่ายหนึ่ง เช่นเดียวกับการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเหตุการณ์ต่างๆ ที่อุบัติขึ้น รวมถึงเรื่องราวทางศิลปะ ปรัชญา และปัญหาสังคม

ด้วยเหตุที่นักเขียนทั้งคู่ต่างมีภูมิหลังทางวัฒนธรรมร่วมกัน จึงมักจะเอ่ยถึงนักคิด ศิลปิน และบุคคลสำคัญอื่นๆ การที่เอ่ยถึงบุคคลเหล่านั้นมิได้หมายจะอวดภูมิ หรือทำให้ผู้อ่านเกิดความงุนงงสงสัยจดหมายทุกฉบับเต็มไปด้วยถ้อยคำสุภาพและความใส่ใจปรารถนาดีต่อกัน เท่าที่พึงมีได้จากผู้เขียนทั้งสองฝ่าย

นี่เป็นตัวอย่างของการเขียนจดหมายที่ลุ่มลึกงดงามระหว่างนักเขียนทั้งสองคน ซึ่งต่างก็มีความโดดเด่นเฉพาะตัว

เบอร์ตัน วัตสัน