บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร กนกพงศ์ สงสมพันธุ์

เมื่อนักเขียนลงไปพันตูอยู่กับงานของเขา กฎเกณฑ์หรือระเบียบใด ๆ  ของโลกนี้ก็พร้อมที่จะหลีกหน้าหลบหายไปในห้วงเวลาเช่นนี้ นักเขียนอาจไม่แปรงฟัน ไม่อาบน้ำ ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่กวาดบ้านถูบ้าน นักเขียนต้องการความอิสระอย่างยิ่ง ไม่ยอมให้ระเบียบของโลกใด ๆ มาแผ้วพาน แม้แต่กฎเกณฑ์ของเวลา นักเขียนจะปลดนาฬิกาข้อมือ(ถ้าหากมี) ไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า ปลดนาฬิกาแขวนผนังคว่ำลงเสีย นักเขียนจะจำกัดตัวเองอยู่ในสุญญากาศของโลกซึ่งเขาสร้างขึ้น ไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดนอกจากเสียงตัวละครของเขา นักเขียนจนดึงสายโทรศัพท์ออก (ถ้าหากมีและชำระค่าบริการทุกเดือน) นักเขียนจะไม่ได้ยินเสียงภรรยา(ถ้าหากมีและขี้บ่น) ไม่ได้ยินเสียงลูกร้อง (ถ้าหากมีและแม้จะป่วย) ไม่ได้ยินเสียงด่าของเจ้าหนี้ (ถ้าหากมีและแม้จะเค็ม) ไม่ได้ยินเสียงตะโกนของพนักงานสูบส้วม (ถ้าหากมีและแม้จะเต็ม) ฯลฯ

สารบัญ

- เปิดประตูบ้าน

- ผืนแผ่นดิน

- โต๊ะทำงาน

- ครัว

- วิ่ง

- ผีอยู่ในบ้าน

- วิถีแห่งวันอาทิตย์

- คืนนั้นจันทร์ฉาย

- ตามเส้นทางของดวงจันทร์

- ผลิตผล

- เสาะหาชีวิตจริง