สิงสู่ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง

"จริงๆ แล้ว วิญญาณคืออะไรครับ นายแม่" "วิญญาณก็คือความทรงจำ" นายแม่ตอบช้าๆ หลายครั้งที่นางอธิบายถึงสิ่งนี้ จากศาสตร์ความรู้หลายแห่งที่ได้ร่ำเรียนมา แต่ดูเหมือนขณะนี้นายแม่กำลังบอกเดชถึงความเชื่อส่วนตัวของนาง "ความทรงจำที่ยังหลงเหลืออยู่หลังจากร่างกายสูญสลายไปแล้ว มันคงล่องลอยไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เพื่อรอคอยเวลาหวนคืนกลับมา เมื่อไหร่ก็ตามคนที่เคยผูกพันด้วยรำลึกถึงเขา ก็เหมือนความทรงจำของคนตายได้เข้าสิงสู่อยู่ในจิตใจของคนคนนั้น"

"ใครจะถูกสิงเป็นรายต่อไป?" คำถามที่ไม่ได้ท้าทายแค่ตัวละครทั้ง ๗ ในคฤหาสน์ปิดตายเท่านั้น ผู้เขียนถือเป็นตัวละครที่ ๘ ที่เฝ้าลุ้นระทึกไปกับความกลัวที่จะถูกสิงด้วยเช่นกัน เพราะครั้งนี้นับเป็นการเขียนนวนิยายแนวลึกลับสยองขวัญเรื่องแรกของผู้เขียน จึงอาจมีบ้างในระหว่างบรรทัดที่ผู้เขียนจะเกิดอาการจิตอ่อน จังหวะนั้นวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่ได้รับเชิญคงเข้าควบคุมให้เรื่องราวของ สิงสู่ ดำเนินและเป็นไปตามที่ต้องการ เป็นไปได้ว่า "การสิงสู่" ไม่ได้มีขอบเขตหรือข้อจำกัดเพียงแค่ในโลกของนวนิยายเท่านั้น ในค่ำคืนอันเงียบสงัด ผู้อ่านอาจเป็นตัวละครอีกตัวหนึ่งที่ต้องถามตัวเองไปตลอดทางว่า "ใครจะถูกสิงเป็นรายต่อไป?" ด้วยเช่นกัน นั่นเพราะ...ทุกเรื่องราวบนโลกวุ่นวายใบนี้ล้วนเกิดขึ้นจากความต้องการที่จะสิงสู่กันและกันอย่างไม่รู้จบ

หริพรรณ