ถนนชีวิต...ถนนมิเกล Miguel Street by V.S.Naipaul จิตราภรณ์ วนัสพงศ์ แปล วรรณกรรมของนักเขียนรางวัลโนเบล ปี ค.ศ. ๒๐๐๑

   ผลงานของนักเขียนเชื้อสายอินเดียจากสาธาณรัฐตรินิแดดและโตเบโกซึ่งมีผลงานโดดเด่นมากที่สุดคนหนึ่งในศตวรรษที่ 20 มีรางวัลทางวรรณกรรมมากมายให้รับรองคุณภาพและความนิยมในผลงานของเขาถนนสายนี้ พาผู้อ่านไปทำความรู้จักกับชีวิตของผู้คนที่ดำรงอยู่บนถนนเส้นนี้ ที่ต่างมีเรื่องราวและอยู่ในพื้นที่เดียวกัน

หลากอารมณ์ของชีวิตอีกแง่มุมที่มีทั้งเรื่องขบขัน ขำขื่น ขมขื่น น่าค้นหา ไม่น่าเชื่อ เหน็บแนม เสียดสี การอยู่ร่วมกันของคนต่างเชื้อชาติ ศาสนา ผิวพรรณ ในพื้นที่เล็กๆ ที่เหมือนถูกจัดสรรเอาไว้ล่วงหน้า ว่าเหมาะกับพวกเขา เหมือนกับว่า เวลาเราจินตนาการถึงชีวิตของคนบางกลุ่ม เราก็จะร้องอ๋อ ว่าคือที่นั่นไง

ผู้อ่านจะสนุกไปกับการลุ้นเรื่องราวของพวกเขา ที่มักมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ถนนชีวิต...ถนนมิเกล เป็นงานเรื่องสั้นชุดจบในตอน แต่เมื่อเอาทั้ง ๑๗ เรื่องในนี้มาร้อยเข้าด้วยกัน ไม่ต่างจากนวนิยายขนาดสั้น งานเขียนเล่มนี้สะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตผู้คน สังคม วัฒนธรรมบนท้องถนนมิเกลแห่งตรินิแดด ชาวบ้านในชุมชนหนึ่งในเมืองหลวง พอร์ต-ออฟ-สเปน ในช่วงที่ตกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ซึ่งร่องรอยตะกอนความคิดแบบอาณานิคมยังแฝงอยู่ทุกอณู

บทที่สะเทือนใจจนเอาฉันอยู่หมัดคือ “สัญชาตญาณแห่งความเป็นแม่” ตอนท้าย ที่จะจบเรื่องนี้

....แฮทเปรยๆ ว่า “ชีวิตโคตรบัดซบ เรามองเห็นปัญหาดาหน้าเข้ามา แต่ไม่สามารถจะทำห่าเหวอะไรสกัดไม่ให้มันได้เลยว่ะ ได้เพียงแต่นั่งรอให้มันเข้ามาหาเท่านั้นเอง
จากข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงโศกนาฏกรรมประจำสัปดาห์เรื่องหนึ่งในหลายๆ เรื่องเท่านั้น
ลอร์น่าจมน้ำตายที่คาเรเนจ
แฮทบอกว่า “พวกนี้มักชอบทำอย่างนี้แหละ ว่ายน้ำออกไป...ไกลออกไปจนเหนื่อย แล้วก็ว่ายต่อไปไม่ไหวแล้ว”
เมื่อตำรวจมาแจ้งข่าวนี้แก่ลอร่า เธอไม่ได้พูดอะไรมากนัก
ลอร่าบอกเพียงว่า “ดีแล้ว...ดีแล้ว เป็นแบบนั้นน่ะดีแล้ว”...