ฝนบางหยดกลายเป็นผีเสื้อ ลัดดา สงกระสินธ์

ตัดเขาไป ตัดไปจากใจ
ที่ตัดใจจนได้ก็เพราะรักมาก
มากเกินกว่าที่จะรักไปอย่างนั้น

มันไม่ใช่ความรักด้วยซ้ำ
เป็นเพียงลมที่พัดจากจุดที่หนึ่งไปยังจุดที่สอง
เรื่องราวไม่เคยเกิดขึ้น จึงไม่เคยดำเนินต่อไป
ไม่มีอะไร และจะไม่มี

เสียงเพลงซึมซาบลงในอากาศ
ฟ้าเทแสงเข้ม รวบฉันเอาไว้ในแขนฝน
ฉันคิดถึงคุณมาก ทำได้แค่บอกกับทุกคนที่เดินผ่านมา
การที่แสงสองแสงส่องสวนทางกัน ทำให้เงารู้สึกสับสน
ฉันดั้นด้นไปในความไม่รู้
อาจเพราะกลางวันยังคงมีเยื่อใย ค่ำคืนจึงไม่เคยมืดสนิท
บางที การสบตาที่ยาวนานที่สุด ก็คือการคิดถึงกัน
ฉันพูดแทรกไม่ได้ ความเงียบกำลังพูดอยู่
เมื่อวานเป็นพี่ของวันนี้
น้อยลง จนกระทั่ง ไม่มี