รยางค์และเงื้อมเงา วิภาส ศรีทอง

"...เขาไม่จำเป็นต้องแสวงหาภาพรวมหรือบทสรุปรวบยอดใดๆ อีกแล้วเขาเพียงเฝ้ามอง สังเกต กำซาบ และเบิกบานไปกับกิจกรรมเหล่านั้น คอยจำแนก แยกแยะ จับจังหวะ และลำดับมัน เขาเฝ้าดูการผันแปร เสื่อมสลาย การก่อกำเนิดวนซ้ำ ความซับซ้อนถูกทำให้ง่ายดายและไกลลงสู่ภาวะสุกงอมของความเข้าใจแล้วเขาก็ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างโดยดุษณี ยอมรับความไร้เหตุผลของชะตากรรม..."
บางส่วนจากเรื่องสั้น ตำนานซิซีฟุส : ภาคถัดมา

"...เขาอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงวนเวียนไปที่อุโมงค์ระบายน้ำพาตัวเองผลุบหายทั้งที่ไม่เคยได้ข้อสรุปหรือคำตอบใดจากการกระทำเช่นนั้น เขารู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุม กำลังถูกกลืนกลายแต่เขาก็พอใจกับความมืดที่รัดรึง ได้จมลงสู่ประสาทสำนึกใหม่อันตื่นเร้า เขาจะนั่งนิ่งตรงจุดเดิม พิงผนังคอนกรีตเย็นชืด ม่านตาเบิกขยายจ้องเข้าไปในสิ่งอะไรที่เขาไม่รู้จัก หากเขาก็สามารถปรองดองกับมันได้เสมอ..."
บางส่วนจากเรื่องสั้น สุนทรีมืด

"...ฉันเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดจะปรากฏหรือขาดหายไปโดยสมบูรณ์เช่นเดียวกับภาพของตัวฉันในอดีตกับปัจจุบันคงไม่ต่างกับตัวอักษรที่ถูกลบทิ้งแล้วเขียนใหม่ รอยเก่าจางๆ แม้จะเลือนไปบ้างแต่ก็ยังคงแฝงฝังอยู่บนผิวกระดาษนั้นเสมอ..."
บางส่วนจากเรื่องสั้น ความปรารถนา

"...ในหมู่พวกเราไม่มีความกลมเกลียวเหลืออยู่อีกแล้ว เราถูกกดขี่ถูกระทำเสียจนชินชา ดูเหมือนมันทำให้จิตใจของเราคับแคบ โดดเดี่ยว และอมทุกข์ เราหมดแรงจูงใจที่จะเคลื่อนขับอะไรไปกว่าที่เป็นอยู่ทั้งเราก็ไม่ค่อยไว้วางใจกันเป็นทุนเดิม ต่างสงสัยกันเองว่าถูกเอาเปรียบและกินแรงกัน ฉันสลดใจเมื่อได้เห็นว่า ความสิ้นหวังเป็นพลังที่ทรงอำนาจเหลือเกิน..."
บางส่วนจากเรื่องสั้น ลิงภูเขา