“ให้ตายสิ เธอเป็นเจ้าชายของราชวงศ์ศรีสวัสดิ์นะ!” ทหารตวาดเสด็จย่า
“บอกชื่อเต็มของพ่อเธอมา” แล้วหันมาคาดคั้นฉัน
“ศรีสวัสดิ์ อายุรวรรณ” ฉันละล่ำละลักชื่อท่านพ่อออกไป โดยเริ่มจากนามสกุลก่อน ตามธรรมเนียมเขมร
“จำไว้นะว่าลูกเป็นใคร” ท่านพ่อบอกฉันในขณะที่ทหารตะโกนก้อง “จงลืมโลกเก่า ทิ้งนิสัยศักดินา ลืมอดีตเสีย”
…ฉันเข้าใจทุกอย่างและไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง
ย้อนรอยการเดินทางของครอบครัวเชื้อพระวงศ์ “หม่อมราชวงศ์กษัตรี ศรีสวัสดิ์ อายุรวรรณ วดี” ผู้เป็นธิดาของเจ้าชายนักกวีแห่งกัมพูชา ตอนเธอ 5 ขวบ ครอบครัวของเธอประสบเคราะห์กรรม ถูกหมายหัวว่าเป็นศัตรูของเขมรแดงและถูกกวาดต้อนให้ออกไปจากกรุงพนมเปญ เหมือนชาวกัมพูชาที่มีการศึกษาทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ นักบิน วิศวกร ตำรวจ ทหาร พนักงานบริษัท ฯลฯ ถูกทหารเขมรแดงขับไล่ให้ออกไปจากถิ่นฐานบ้านเกิดของตัวเองไปยังชนบท และต้องพบกับความเหี้ยมโหดชนิดที่ไม่อาจนึกภาพได้ ครอบครัวของเธออันมีเสด็จย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอาใหญ่ หอบหิ้วไปด้วยกันรวมสิบชึวิตและต้องถูกจับแยกไปคนละทิศละทาง ต่างระหกระเหินแตกกระสานซ่านเซ็นและไม่มีใครรอดชีวิตมาได้ นอกจากตัวเธอกับท่านแม่
