ลิงเปลือย รัตนชัย มานะบุตร

  ฉันไม่เคยบอกเธอ... เธอเป็นคนรักคนแรก รักครั้งแรก กลัว... อาย แต่เธอคงรู้ ถึงวันนี้ฉันและเธอ แม้มีเส้นทางเดินคนละเส้น มีความทรงจำดีๆ ร่วมกัน และเราคงได้เป็นเพื่อนกันไปจนแก่เฒ่า
ความจริงฉันบันทึกเรียงร้อยเรื่องราวฉันกับเธอไว้
ขอเริ่มต้นเรียงร้อยเรื่องรักครั้งแรก...*

____

ตอนฉันเริ่มอ่าน ฉันแอบอุทานว่า ‘นี่อะไรคะ-อะไรกันคะ’ แต่พออ่านต่อไปเรื่อยๆ...อ่อ โอเคค่ะ โอเค (ยิ้ม)

อย่าถามฉันนะ ว่าอะไรของเธอมันคืออะไร โปรดอ่านเอง และฉันอยากให้คุณได้อ่าน

ไปก่อนนะ ฉันกำลังจะอ่านซ้ำอีกรอบ...

เกือบลืม ที่ว่า; [..] เธอกล่าวคำขอโทษ... ฉันบอกเธอว่าคนวรรณกรรมไม่ติดใจในเรื่องไร้สาระ ผ่านแล้วก็ให้ผ่านไป เธอถามอย่างไร้เดียงสา คนวรรณกรรมคือใคร ฉันอธิบายว่า คนวรรณกรรมก็คือคนวรรณกรรม มีความคิดที่แปลกแยก เก็บกด ไร้ค่า และบ้าบอ... เธอหัวร่องอหงาย* [..] , ฉันเองก็หลุดหัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน ดีนะ นั่งอ่านอยู่เงียบๆ คนเดียว

ไปล่ะ ไปจริงๆ ว่าจะเข้าไปถามเครือวัลย์กับบุหลันสักหน่อย