เวลา ชาติ กอบจิตติ

นวนิยายรางวัลซีไรต์ ประจำปี พ.ศ.๒๕๓๗ ว่าด้วยความหมายของชีวิตในบ้านพักคนชรา นำเสนอด้วยกลวิธีแบบนวนิยาย บทละคร และบทภาพยนตร์ ผสมผสานกัน

เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ายังอยู่ในวัยหนุ่ม ข้าพเจ้าเคยคิดว่า โลกนี้ไม่สวยงาม ไม่น่าอยู่ และข้าพเจ้ามิปรารถนาที่จะอยู่

แต่ในวันนี้ ข้าพเจ้าเริ่มคิดได้ว่า มีคนฆ่าตัวตายหายต่อหลายคน พวกเขาเหล่านั้นต่างละทิ้งโลกนี้ไปด้วยเหตุผลเดียวกันคือ โลกนี้ไม่น่าอยู่ และพวกเขามิปรารถนี่จะอยู่

แต่โลกนี้ยังคงอยู่ โลกอยู่ให้พวกเราทุกคนได้อยู่ร่วมกัน โลกรักเรา แน่นอนล่ะ เราไม่อาจคาดคะเนได้ว่าโลกจะอยู่อีกนานเท่าใด

แต่ในห้วงเวลาแห่งนี้ เวลาในปัจจุบันนี้ ทำไม ทำไมเราไม่ช่วยกันทำให้โลกนี้น่าอยู่ ? อย่างน้อยก็เพื่อมาร่วมกันขอบคุณโลก ที่โลกกรุณาช่วยให้เราทุกคนมีชีวิตอยู่บนโลก ไม่ว่าเราจะอยู่ในวัยใดก็ตาม

ม่านเปิดขึ้นในความมืด มีแต่ความมืดดำ ไม่เห็นสิ่งใด ไม่มีเสียงเคลื่อนไหว สักครู่ ลำแสงเล็กๆ พุ่งลงจับที่นาฬิกาทรงโบราณซึ่งแขวนไว้กับเสากลางห้อง

นาฬิกาเรือนนั้นจึงสง่าขึ้นท่ามกลางความมืดรอบข้าง เสียงติ๊ก-ต็อก ติ๊ก-ต็อก ดังขึ้น นาฬิกาเรือนนั้นไม่เพียงเก่าแต่รูปทรงภายนอก แม้เนื้อไม้ก็เก่าคร่ำตามไปด้วย แลเห็นรอยกะเทาะแตกของสีที่เคลือบไว้หลุดล่อนไปตามกาลเวลา ยังคราบฝุ่นยังย้ำฟ้องถึงมันขาดคนเอาใจใส่ดูแล

แต่ลูกตุ้มนาฬิกายังคงแกว่งไป แกว่งมา ตามหน้าที่ของมัน โดยไม่รับรู้ร่อยรอยเสื่อมโทรมบนตัวเรือน.....ฯลฯ