โรงเรียนกวี ทางที่เลือกเท้า ทุ่งสักอาศรม

เดินวนอยู่ตรงนั้นนานเนิ่นแล้ว หาแก้วกรวดทรายอันใดหรือ ทั้งที่ดวงดอกไม้อยู่ใกล้มือ ยังมิเอื้อมจับถือไว้ศรัทธา ท่องเที่ยวเทียวไปไกลสุดแสน มิพบดินแดนที่ปรารถนา ทั้งที่อยู่กับแผ่นดินแก้วลดา ยังมิรู้คุณค่าการถือครอง ร่ำเรียนเขียนอ่านอันใดอยู่ เพียงรู้เห็นโลกในหับห้อง ทั้งที่นกริมระเบียงส่งเสียงร้อง ทำนองอิสระเสรี

ล่องไหลในธาราวิวาทะ มิอาจข้ามสัญญะการบดขยี้ ทั้งศตวรรษเปลี่ยนแปรได้แค่นี้ ยังเป็นโรคประโยควลีรักชัง เดินออกจากข้างนอกสู่ข้างใน แล้วหันหน้ากลับไปสู่ข้างหลัง บุปผาอดีตอนาคตถูกบดบัง จะผลิเผยสะพรั่งทุกทางทิศ เห็นไหมภาวะจักษุกวี ทางที่มิพันผูกแค่ถูกผิด เธอต้องฝันฉันต้องใฝ่ใช้ชีวิต ลิขิตมรรคากล้าเดินทาง