นกดวงจันทร์ อภิชาติ เพชรลีลา

นกดวงจันทร์ซุกตัวหลบแสงอาทิตย์เวลากลางวันแม้แต่ขนบางบนปีกก็พยายามไม่ให้ไหวติงออมเรี่ยวแรงไว้ออกบินในยามค่ำคืน บ่ายหน้าตรงเข้าสู่ดวงจันทร์หวังไว้สักวันจะบรรลุถึงแสงนวลนั้นวันแล้ววันเล่า...

ดวงจันทร์สว่างไสวกลางฟ้า เป็นความฝัน เป็นความหวัง เป็นความสวยงาม ทว่าระหว่างทางจากขอบฟ้าโลกถึงดวงจันทร์ คือความว่างเปล่า นกดวงจันทร์บินไปตามสัญชาตญาณเรียกร้อง เหมือนนกเป็ดน้ำที่บินข้ามมหาสมุทรกลับบ้าน สิ่งแตกต่างกันคือ นกดวงจันทร์บินโดดเดี่ยว ไม่ได้บินเป็นฝูง มันรู้สึกเหน็บหนาวเมื่อบินมาไกลมากแล้วสิ่งรอบข้างที่คุ้นเคยแปรเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ กลายมาเป็นบางสิ่งซึ่งไม่รู้จักยิ่งไปกว่านั้น หนทางข้างหน้าไม่รู้ว่าไกลอีกเพียงไหน ไม่รู้ว่าจะได้พบสิ่งใดอีกบ้าง ปีกของมันเริ่มหนักและใจของมันเริ่มล้า สิ่งแช่มชื่นเพียงอย่างเดียวคือ กายมันอาบแสงจันทร์ซึ่งส่องลงมาตลอดคืนยาวนาน และมันได้บินทวนแสงจันทร์ไปอย่างมีความสุข ....