แด่... พระเจ้าผู้ไม่มีตัวตน โดย สกุล บุณยทัต

...ไม่มีสิ่งใดที่จะมีค่าความหมายต่อชีวิตของคนคนหนึ่งได้มากไปกว่า ผลงานแห่งความเป็นศิลปะของเขาได้มีโอกาสฟื้นกับมามีความหมายต่อวัฒนธรรมสำนึกอีกครั้ง

๒๑ ปี ที่ผ่านมารวมกวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์ชุดนี้ ได้มีโอกาสเผยกายตัวเองสู่การรับรู้ของผู้คน มันเป็นไปแบบเคลือบแคลงและแฝงไว้ด้วยปริศนาแห่งการตีความมากมายในนามแห่งความเป็นกวีนิพนธ์ ที่สุดแล้วมันก็กลับกลายเป็นความทรงจำที่ผูกติดอยู่กับแก่นแกนของความรู้สึกของผมที่ใช้เวลาเคี่ยวกรำกวีนิพนธ์ในแต่ละบทดุจการฟูมฟักลูกหลานแห่งจิตวิญญาณของตนเอง หลังความมืดดำแห่งเหตุการณ์ พฤษภาคม ปี ๓๕ รวมทั้งลางสังหรณ์แห่งหายนะของความล่มจมทั้งทางเศรษฐกิจและคุณธรรมจริยธรรมของประเทศในเวลาต่อมา

มีความจอมปลอมต่างๆ นานาเกิดขึ้นอย่างมากมายในเวลานั้นเพียงแต่อาจจะมีใครคิดไม่ถึงว่า...

นับจากเวลานั้นจวบจนมาถึงเวลานี้ ประเทศชาติบ้านเมืองของเราได้เข้าสู่สถานะวิกฤตแห่งวิกฤตอย่างที่สุดเหมือนที่ผมได้ทันทึกและเขียนไว้ด้วยกลไกของความเป็นกวีนิพนธ์ ในวัยกลางคนที่มั่นใจไปเสียทุกอย่าง ผมไม่ยอมที่จะประณีประนอมกับสิ่งใดเลยในเวลานั้น ณ ห้วงเวลาที่มีแรงกระตุ้นใจผมจะทุ่มเทในการเขียนกวีนิพนธ์บทหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายดุจดั่งงานฆ่าตัวตายของผม

มันทั้งเครียด ทั้งกดดัน ทั้งเต็มไปด้วยการโบยตีทางความรู้สึก ผมไม่อาจแยกแยะและตัดขาดความเป็นจริงของความรู้สึกจริงเช่นนี้ไปได้เลยในยามนั้น....ฯลฯ