สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง วาด รวี

รวมบทวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมเล่มแรกและเล่มเดียวของ "วาด รวี"

"สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง" เล่มนี้ ได้รวบรวมบทวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมเล่มแรกและเล่มเดียวของ "วาด รวี" ซึ่งได้กล่าวว่า การวิจารณ์วรรณกรรมไทย คือภาคส่วนที่ตกต่ำและด้อยพัฒนาที่สุดของวงวรรณกรรม เป็นพื้นที่รกร้างที่ไร้ความเคลื่อนไหวทางปัญญา ไร้เรี่ยวแรงและขาดแคลนพลังทางปัญญาอย่างที่สุด สาเหตุหนึ่งมาจากความคิดความเชื่อของวงวรรณกรรมเองว่า การวิจารณ์เป็นเรื่องของ "นักวิจารณ์" ไม่ใช่เรื่องของใครอื่น โดยเฉพาะนักเขียน การแยก "การวิจารณ์" ออกจาก "นักเขียน" เป็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติ ของทั้งกระบวนการพัฒนาวรรณกรรมและกระบวนการทางปัญญา ไม่มีเหตุผลแม้แต่น้อยว่า ทำไมการวิจารณ์วรรณกรรมจึงต้องตกเป็นภาระหรือเป็นกิจกรรมของ "นักวิจารณ์" เท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วนักวิจารณ์เป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน หากแต่เป็นการอุปโลกน์กันขึ้นมาของวงวรรณกรรมเอง...

สารบัญ

01 ประวัติศาสตร์ที่เขาไม่นับกับวรรณกรรมยอดเยี่ยม

02 เสือเพลินกรง กรงที่มองไม่เห็น

03 สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง!

04 อุดมคติคือการอธิบาย ความโหดร้ายด้วยระบบทุนนิยม?

05 โมราโชมอน

06 พงศาวดารกรุงแตกฉบับราษฎร

07 ประวัติศาสตร์ของความเงียบ, เสียงกระซิบอันกึกก้องจนแสบแก้วหู

08 ลักษณ์ล่มสลาย, เมื่อกาลนิรันดร์อยู่นอกตำนาน

09 คำพิพากษาจินตนาการของจำเลย, บทวิจารณ์คำพิพากษาบรรณาธิการนิตยสารเสียงทักษิณ

10 วรรณกรรมหลังรัฐประหาร