บ้านและเรื่องในบ้าน ครอบครัว รัฐ และการเมืองวัฒนธรรม สายพิณ ศุพุทธมงคล

บ้านและเรื่องในบ้าน: ครอบครัว รัฐ และการเมืองวัฒนธรรม มีที่มาจากข้อข้องใจที่ผู้เขียนสะสมไว้ระหว่างอยู่กับครอบครัวของคน “ดั้งเดิม” ครอบครัวหนึ่งในเมืองคาปัว อาทิ ทำไมคนอิตาเลียนจึงหมกมุ่นกับความสะอาดเรียบร้อยของบ้าน เครื่องใช้ในบ้าน เสื้อผ้า ยิ่งกว่าความสะอาดของร่างกาย ในขณะที่ไม่ใคร่ใส่ใจดูแลสาธารณสมบัติ

หรือแม้ชาวอิตาเลียนจะสัมผัสร่างกายกันบ่อยครั้ง (เพื่อทักทาย แสดงความยินดี เสียใจ ปลอบใจ) หรือเปิดเผยบางสัดส่วนให้ผู้คนชื่นชม แต่อวัยวะที่ไม่น่าต้องปิดบังอำพราง เช่น เท้า (โดยเฉพาะเท้าของผู้ชาย) คนอื่นไม่อาจมองเห็นและจับต้องได้

ผู้เขียนยังสังเกตว่าชาวอิตาเลียนรักเด็กเป็นอย่างยิ่ง หลายกรณีเป็นการตามใจเด็กอย่างน่าโมโห แต่เมื่อเข้าไปในย่านศูนย์กลางของเมือง หลานเล็กๆกลับสามารถเกาะเกี่ยวอยู่กับปู่ย่า (หรือตายาย) ที่ยืนคุยกับคนรู้จักเป็นเวลานานสองนาน โดยไม่ร้องโยเย

ส่วนอาหารอิตาเลียนที่ยกย่องกันว่าเป็นเลิศในจักรวาลของอาหาร และอาหารประจําชาติก็ “ดั้งเดิม” พอๆ กับคนอิตาเลียน แต่ผู้เขียนอดสงสัยไม่ได้ว่า ความ “ดั้งเดิม” ต้องผ่านระยะเวลาและกลไกใด (ทางการเมือง วัฒนธรรม ฯลฯ) หรือไม่